Pino is op zoek gegaan naar tekenen van creativiteit en menselijkheid in de oceaan van clickbait eenheidsworst en gepolijste sociale media.
Maar hoe vind je zoiets? Idee nummer 1 was om willekeurige dommeinnamen te proberen. Dat leek nogal optimistisch en na twee niet-bestaande websites en drie domain squatters leek dat al bevestigd.
Idee nummer 2 was om willekeurige zinnetjes te Googlen. Deze schrijver was even vergeten dat we hier bij Duistere Pino een Nederlandstalig project zijn en gebruikte als eerste het zinnetje "I ate the bee". Die eerste poging was wel meteen raak, met meerdere interessante websites. Eén daarvan had een bijzonder aansprekende titel.
Epic of Caterpillar
De epos van rups, een grootse vertelling over een legendarische larve. Stop maar, ik ben verkocht. Dit moet haast wel een combinatie van Tolkien en Bomans zijn.
Maar wat is het echt?
Het is een verhaal over een jongen die reïncarneert als een rups, die andere wezens opeet om zo steeds krachtiger te worden en verandert in een vrouwelijke Supreme Vampire Fairy of the Sin of Lust.
Oh. Dat is wel veel ineens.
Het hele verhaal is online te lezen en heeft ten tijde van dit schrijven 1663 hoofdstukken. Niet 1663 woorden. Hoofdstukken. Wat ik begrijp uit dieper graven is dat dit te maken heeft met het platform. Het webnovel platform publiceert allerlei soorten online Fantasy en Romance fictie voor adolescenten en jongvolwassenen, vertaald uit het Chinees of in dit geval nieuw werk, en het idee is dat auteurs (kom, laten we een beetje aanmoedigend zijn) dagelijks een of meerdere nieuwe hoofdstukken plaatsen.
Dit blijkt op sommigen een verslavende uitwerking te hebben, waarbij men niet genoeg verhalen kan verslinden en elke dag wacht op nieuwe hoofdstukken.
Epic of Caterpillar heeft inderdaad een grote massa fans. Het is momenteel 8,9 miljoen keer bekeken en heeft meer dan duizend beoordelingen. Er is ook een wiki met uitvoerige informatie over de karakters, locaties, en het magische systeem.
Wat mooi dat "I ate the bee" kan leiden tot een heel nieuw besef van wat er allemaal bestaat in onze wereld. Het voelt wel alsof ik met mijn spijkerbroek en T-shirt een deur open heb gedaan naar een kamer waarin een groep mensen verkleed als dieren elkaars nagels aan het vijlen zijn en allemaal tegelijk naar me opkijken, dus ik ga die deur zachtjes dichtdoen en hen met rust laten. En wie weet, misschien zal ik me nog eens in dit soort verhaal onderdompelen om te zien of ik er meer uit kan halen dan verwondering.